Barcelona

omringd door drukke mensenmassa's
met Gaudi als rustpunt 

een rijk organische kleur- en vormenwereld
een bron van inspiratie en levenslust 
lavend voor oog, hart, ziel en geest  ...

motief na motief 
herhaalt 
haar eindeloze ademtocht

beweegt in afwisseling
verbindt
tot voorbij de einder

luchtig fris
water
vallend

eenmaal aangezet,
doorgaand
verdergaand

wie kon weten dat jij 
begeesterd kunstenaar
schamel levend, groots scheppend
plots zou sterven onder de stadse tram 

wie kon weten dat jij
kleurkrachtig, welvend vormenrijk
zo lang
zou voortbestaan

wie kon weten dat jij Gaudi
decennia na decennia
jouw Barcelona
zo bronreikend verrijkt

niemand en niets anders 
dan met jou de vloeiende
groeiende plantenwetten
hun bloeiend, paradijselijk herboren bestaan

puur zuiver 
vruchtzettend 
levenskiem wekkend

etherkracht zinderend

denderend, voorbij de aardse tijd, zijn leven plat gewalst

neergelegd, de gulden snede, de schetsen, het lood, door nietsontzienende dood

ver vandaan van valt zijn ster witstil

een broos gelaat dat nachtelijk hoog beschreven staat

hij ziet stralend neer op de welvende daken beneden

veelzijdig verankerd in daar, dubbel gebogen tot hier

sprankelvrij opgetild, dit verre ver verdergaand levensgebaar