Ode aan de Dichter

kletterende waterval
kwebbelt stroomt lacht
tevree en gedwee
veren groene varens
met het zwoele briesje mee

wijds gespreid open gul
strooit de zon haar twinkellicht
in’t rond als kinderarmen
.. nog zonder schuld benul
van lijden dat ontbloot

waar oorlog heerst
vrede verzaakt
het leven is ver-niet
het weten onbelicht
gedijen uit den boze

ach groeipijn zeer
hoe’t mensenlot treft
raakt ..
desondanks de dag
nog innig smaakt

vanwege tere vlindervleugels
het dwelmen van jasmijn
en mensen die slapen
bij kristallen onder walnootbomen
gevuld met parels morgendauw

mensmensen .. dichters
zij slechten dwaze drempels
vooraf het weerloos woorden

sprenkelend deze liefdesfilter
.. dichters zoete nectar

uit: 'Zo Buiten Zo Binnen'