Een prachtige reis van 3,5 uur. Vooral het laatste uur door de baaien na een wilde zee.

Een afwisseling van: uitgebreide landerijen met vee; akkerbouw, fruitteelt; produktiebossen, hellingen vol met afvalhout; hier en daar een boerderij met schuren, verwaarloosde of verlaten huizen; badplaatsen aan zee, prachtige baaien en meren, krachtig stromende rivieren, wat saaie dorpjes met veelal Engelse aksenten.

de Hokitika rivier

Ten zuiden van Greymouth ligt het jade-stadje Hokitika, waar de jadesteen als sieraad of kunstcreatie in winkeltjes en galeries te koop en te bewonderen is. De Hokitika rivier stroomt breeduit uit in de Tasmanzee.

Zoals overal ligt ook hier veel drijfhout op het strand dat via de rivieren in zee is beland. Ieder jaar worden er in de maand januari kunstwerken van vervaardigd. Een leuk initiatief en een fraai gezicht!

De Frans Jozef gletscher is een tijdje onbereikbaar, omdat de regen de tracks heeft weggespoeld. In 36 uur viel er 450 mm regen. Dit is net zoveel als in Amsterdam gedurende 7,5 maand.

De voettocht naar gletscher Fox maakt indruk. De gletscher zelf is een overblijfsel van wat het ooit was.

De meren, rivieren, bergen zijn adembenemend mooi! 

Voorbij Lake Wanaka en Lake Hawea wordt het landschap zuidwaarts droger en ruwer. Gouden graanvelden trekken voorbij. Het in Engelse stijl 'gegoten' dorpje Cardrona en de huizen zien er verzorgd uit. Een fijne sfeer.

Na een flinke stijging weer prachtige vergezichten.

TIM WILSON about his painting:

'As a 16 year old I vividly remember my awe when travelling down the West Coast and through Haast Pass to Queenstown, thrilling at the power of the Landscape on my emotions.

As the panorama from the isthmus between Lake Wanaka & Lake Hawea came into view it burned an indelible impression on my soul. I knew at that moment my calling. The Haast has such variety of mood and form. The play of light on mists and the seasonal change within inspire such a wide range of emotions. It’s these emotions I aim to portray. I am not simply painting the landscape but the emotional response engendered by it.'

Ochtendlicht en waterdamp weven een wonderlijk mystieke atmosfeer. Dankzij de vele regen die hier valt (7m per jaar) stromen de enorme watervallen. Als je goed kijkt is het alsof nimfen lachen en dansen.

Statig zwijgend zien de hoge steile rotswanden (1300 m) toe op het leven in Milford Sound .. eeuw na eeuw.

Ondanks het circus (in het leven geroepen voor het toerisme) 'sounds' de boottocht door Milford Sound bijzonder.

Lake Mistletoe op weg naar Anau

Tussen Anau en Manapouri ligt een moerasgebied waar mooie wandelingen mogelijk zijn. O.a. door het aangrenzende vochtige bos vol begroeid met mossen. Het bos mag zijn eigen ecologie leven. Bomen wortelen ondiep in de vochtige grond, vallen om of breken af en worden overwoekerd door de mossen. Nieuwe scheuten schieten weer omhoog.

Het moeras zuigt als een grote spons het water op. De plantenresten vergaan niet, maar vormen een soppige oergrond van wel 5 m diep : het 'peat' gebied, oftewel de moor /turf. Het moeras voorkomt in droge tijden dat de rivieren droog komen te liggen en in natte tijden absorbeert het 't teveel aan water.

Leve het respect voor de ecologische uitgangspunten!

De bos- en moeraswandeling eindigt bij de Shallow Bay van Lake Manapouri. Dit bijzondere meer is het een na diepste van Nieuw Zeeland: 447 m.

De atmosfeer herinnert aan de Fjorden.

Op weg naar Gore (het Schotse whisky-stadje) overheerst het Schotse landschapskarakter, met veel schapen en koeien. Het toerisme neemt af.

Noordelijker veel fruitteelt : walnoten, abrikozen, kersen, aardbeien, appels, peren, sinaasappels. En natuurlijk de wijngaarden.

Het landschap gaat meer op de groene heuvels van Zuid Engeland lijken. Later bij Lake Dunston weer het grof, rotsachtige gebergte zoals in Schotland.

Door woestijnachtig gebied over de Lindis Pass passeren onwerkelijke maanlandschappen.

Vervolg: Nieuw Zeeland 3

H O M E